Όταν το μαύρο γίνεται θολό μέσα στον χρόνο

Όταν το μαύρο γίνεται θολό μέσα στον χρόνο, η ψυχή ατενίζει τα ίχνη του φεγγαριού πάνω στα ήρεμα νερά του ωκεανού...
Το τοπίο καθαρίζει και ξεδιπλώνεται ο όγκος των χρωμάτων, που σκορπίζονται στον χώρο της σκέψης...

Δέν υπάρχεις και δεν νοιάζεσαι για τίποτα μες το απέραντο... Μόνο νοιώθεις την ανάγκη να αφεθείς, Παγώνει το μυαλό και ηλεκτρίζεται το είναι...

Ταξίδι υπερφυσικό με προορισμό το πουθενά με προορισμό το παντού, και μιά ομίχλη απο θολές σκοτούρες μένει πίσω, πρέπει να μείνει πίσω.

Σε αναζήτηση ουσίας και όχι ψευδαισθήσεων περίεργων, χρονοβόρων. Σε αναζήτηση της μήτρας, σε αναζήτηση του σπόρου, σε αναζήτηση τόσο μακρινή όσο κοντινή.
Αέρας φυσά το σώμα, αέρας την ψυχή.Κίνηση μέσα στην Φύση, Φύση μεσα στην Κίνηση Αέναη ύπαρξη μέσα σε ξεπερασμένο χωροχρόνο...παγιδευμένη ψάχνει την έξοδο να βρεί...

Όμως δεν είναι πόρτα μακρινή, αυτή που έχει κλείσει, και το κλειδί της είναι πίσω και όχι μπροστά απο σένα.
Κανείς δέν ξέρει που είναι, ακόμα είναι νωρίς.